Breng je verhaal tot leven met het "Show, don't tell"-principe

Om de lezer te laten begrijpen wat er in je verhaal gebeurd is het van groot belang dat de hij/zij de sfeer van de omgeving, de emoties en gedachten van de personages kan ervaren. Door letterlijk te laten zien hoe een omgeving eruitziet, voelt of ruikt, hoe iemand zich gedraagt en welke emoties het personage ervaart, neem je de lezer mee in jouw verhaal.

Of deze missie goed slaagt, staat en valt met het goed toepassen van het “show, don’t tell” principe. Maar wat is dat? En hoe pas je het toe? Als beginnend auteur is dit niet altijd makkelijk toe te passen. In deze korte blog vertel ik je meer over dit principe en hoe ik het mij eigen heb gemaakt. Na veel oefenen wist ik mijn verhaal tot leven te wekken. In het begin was het niet altijd even makkelijk, maar met goede hulp van mijn schrijfcoach, leerde ik hoe het werkt.

Het  “Show, don’t tell” principe

In een verhaal kun je letterlijk vertellen wat er gebeurd. Deze manier van vertellen is vrij abstract en voegt geen sfeer toe aan je verhaal. Op deze manier gebruik je het “tell”-principe. De lezer zal je verhaal als saai bestempelen en je boek zal snel aan de kant gelegd worden. Dit is natuurlijk niet wat je wilt!

Om meer sfeer toe te voegen, creëer je een omgeving waarin jouw tekst tot de verbeelding gaat spreken, het zogenaamde "show"-principe. 

Om even een duidelijk beeld te geven wat het “show, don’t tell” principe inhoudt,zal ik het uitleggen aan de hand van een voorbeeld:

Tell: hij liep kwaad de woonkamer uit

Show: met rood hoofd, schoof hij de zwarte stoel naar achteren en liep stampvoetend de woonkamer uit.

In het voorbeeld bij “tell” vertel je letterlijk wat er gebeurd. In het voorbeeld van “show” omschrijf je wat je ziet waardoor je als lezer zelf kan bedenken wat voor emotie hieraan gekoppeld is. In dit voorbeeld wordt bij mij het idee opgewekt dat de persoon boos is. Het is dus een interpretatie van mijn gedachten die een beeld vormen van wat hier aan de hand is. Zo speel je in op de gedachten en emoties van de lezer waardoor deze automatisch een beeld vormt van de situatie en wordt het verhaal ingetrokken. 

Plat verhaal

De eerste versie van mijn manuscript weet ik nog goed. Wat was ik trots op het resultaat. Nadat ik mijn manuscript retour kreeg van mijn schrijfcoach, zag ik in de kantlijn opmerkingen staan als “Hoe zag de kamer eruit? Hing er een schilderij aan de muur? "Branden er kaarsen?” of “Keek de persoon jou aan? En op welke manier deed hij/zij dat?”. Mijn verhaal was inderdaad mooi verteld, maar bevatte totaal geen sfeer. Mijn verhaal leefde niet en was volledig volgens het “tell” principe geschreven. Het drong tot me door dat mijn verhaal geen kans van slagen had, als ik deze manier van schrijven bleef handhaven. 

De eerste stap die ik nam om mijn verhaal levendiger te maken, was simpelweg de antwoorden op vragen die mij gesteld werden in de kantlijn van mijn manuscript, te verwerken in mijn verhaal. Daarnaast ging ik terug in de tijd. Het voordeel is dat ik mijn eigen verhaal schrijf waarbij ik makkelijk terug kon gaan naar de momenten waarop ik het beleefde en ik automatisch weer terug in de omgeving, sfeer en emoties van dat moment kwam. Bij een fictief verhaal werkt dit anders. Je moet zelf hard aan de slag om omgeving, gedachten en emoties zelf te bedenken en over te brengen. 

Zo breidde ik mijn manuscript hoofdstuk voor hoofdstuk uit door de grote gebeurtenissen van mijn verhaal per hoofdstuk uit te werken en hierbij telkens terug te gaan in gedachten en met mijn gevoel naar het moment waarop het gebeurde. Ik omschreef wat ik zag en wat ik daarbij voelde. Zo bracht ik mijn verhaal authentiek over en kwam mijn verhaal tot leven…..

Ben je benieuwd naar mijn verhaal? Volg me dan op mijn socials. Binnenkort verschijnt mijn boek “Overprikkeld, mijn leven & MS”.

  Auteur Nathalie Weemaes

nathalieweemaes